شهید زنده‌ای که هرگاه تصویر و صحنه‌ی تیر خوردنش را در قاب تلویزیون می‌دیدیم، نم اشکی از گوشه‌ی چشمانمان جاری می‌شد و در دل برایش فاتحه‌ای می‌خواندیم
اما حالا او در حسرت دیدار دوستان شهیدش این شعر را زمزمه می‌کند و اشک می‌ریزد. «الهی هیچ مسافری، از رفیقاش جا نمونه، بعد امام و شهدا زیاد تو دنیا نمونه»
