در قرآن معمولا وقتی خداوند به مؤمنین وعده می‌دهد با یک ادبیات غیر قطعی است تا مؤمن در یک خوف و رجا بماند و نیاز باشد با ایمان به غیب و اتکاء به وجوه رحمت و ربوبیت خداوند تا آخر مسیر را بدون حالت طلبکاری به پایان برساند. «وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ» (بقره:۱۸۹) «وَحَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ ۖ عَسَى اللَّهُ أَنْ يَكُفَّ بَأْسَ الَّذِينَ كَفَرُوا» (نساء:۸۴) «عَسَى اللَّهُ أَنْ يَعْفُوَ عَنْهُمْ» (نساء:۹۹) و… اما یک جا هست که خداوند با دو تاکید یک وعده را داده است که حتما و قطعا این کار را می‌کنم. «وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا ۚ وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ» (عنکبوت:۶۹) كسانی كه اولا تلاش می‌کنند و ثانیا تلاششان لله است، قطعا و با تاکید آنها را هدایت خواهیم کرد، راه برایشان روشن می‌شود. «لَنَهْدِيَنَّهُمْ» با یک لام تاکید در ابتدا و یک نون تاکید در انتها وعده قطعی خداوند است. بنابر این اگر تلاش‌گر خالص لله هستیم متحیر نخواهیم ماند و تکلیفمان را برایمان روشن و واضح می‌کنند. یا علم می‌یابیم یا عملا تکالیفی در ما تعین پیدا می‌کند. اگر متحیر مانده‌ایم که چه کنیم؟! حتما نسبت به تکالیف قدرمتقن فعلی خود تلاش خالصانه نکرده‌ایم. آنجا را درست کنیم تحیر برطرف خواهد شد. هیچ وقت برای شروع دیر نیست، خداوند «جبار» است، «جبار» یعنی بسیار جبران کننده. اگر از مسیر دور افتاده‌ایم هر وقت بخواهیم برگردیم راه باز و روشن می‌شود.
